Με τ’ όνειρο που νόμισε άσπρο σκοινί,
στα χέρια του τ’ αβρά πως θ’ άρπαζε, κρίμα,
αδύνατο ν’ ανέβει —και πώς δηλαδή!

Αλίμονο, στα χέρια σου τέτοια τριχιά
αν θέλεις να κρατάς, σαν Ίκαρος βλέπε,
τα βάθη της αβύσσου εσένα ζητούν.

Αγχόνη γίνεται πικρή, άσπρη θηλιά,
μ’ εκείνον να σκιρτά, ριγμένο σκαντάγιο,
τινάζοντας τα πόδια, τρελός χορευτής.

Σκοινί για αναρρίχηση ψάξε αλλού,
χορτάσαν οι γκρεμοί κι οι τάφοι με θρήνους
και άψυχα κουφάρια τ’ ονείρου νεκρών.