Άκουσα: η σάλπιγγα να κράζει Νίκη!
Κι η καμπάνα ειρηνεύτρα να σημαίνει.
Κιείδα: `Ολοι, νικηταί και νικημένοι,
τα σπαθιά τίμια απόθεσαν στη θήκη.
Κρατά το σκήπτρο του αγωνοδίκη
στ’ Ολυμπιακό θρονί η Κλειώ καθισμένη,
και χαίροντας καθένας τους προσμένει
το στεφάνι της δάφνης, που του ανήκει.
Μ’ ανάμεσα σε τόσα δαφνοφόρα
μέτωπα ξένα, εχθρών και φίλων, είδα
το δικό σου αστεφάνωτο, ώ Πατρίδα.
Κι άκουσα να ρωτάς τη στερνήν ώρα,
με χείλη αχνά, με μάτια δακρυσμένα:
"Δεν έμειν’ ένα φύλλο και για μένα;"