Ναζίμ,
εσύ που μ’ ένα ποτήρι κρασί,
με το γόνατο μιας ωραίας γυναίκας,
μ’ ένα ποίημα από θάλασσα,
με μια λαϊκή σημαία αγάπη
ξεκαθαρίζεις τον ορίζοντα,
βάζεις ένα παράθυρο
εκεί που λείπουν τα πάντα,
κι οι πέτρες κυλούν ευδιάθετες
απ’ τους λόφους στις βάρκες,
κι ένα σκυλί ονειρεύεται κάτω απ’ το φανοστάτη ‒