Βλέπεις, παιδί μου;
Στα χαμηλά πατώματα οι γείτονες,
πίσω από σιδηρόφρακτα παράθυρα,
κοιτούν τον κλέφτη που προσπέρασε.

Δέντρα κρυμμένα σε τσιμεντένιους τοίχους,
ποιος κεραυνός να τα ζηλέψει;
Η κόκκινη βροχή που πέφτει, χθες ήταν κίτρινη,
τα πλαστικά λουλούδια κοροϊδεύει που ξεβάψανε.

Μπροστά σου απλώνεται η γκρίζα πολιτεία.
Βασανιστής ο ήλιος το καταμεσήμερο
παίρνει εκδίκηση, πνιγμένος στην αιθάλη.

Τους δρόμους καίει μια λιακάδα παγωμένη
κι αν παραμένεις άνθρωπος ακόμη,
φύγε, παιδί μου, και μην ξαναγυρίσεις.

Κοίτα τις αδειανές φωλιές,
τα χελιδόνια ταξιδέψανε αγύριστα.