Άκου, περνάνε τα ταμ-ταμ, με συνοδεία ραμπάμπας.
Σοφέ, που σ’ αποτύφλωσε το λίγο φως της λάμπας,
τίναξε απ’ τα γένια σου της έρευνας τη σκόνη
κι άντε ξοπίσω τους κι εσύ, στο δάσος που στοιχειώνει,
να δεις το αμέρωτο στοιχειό, την πιο γλυκιά σου πλάνη,
που απόψε μέσα στων πυρσών τις φλόγες θα πεθάνει.