Το πρωτοβρόχι ξέπλυνε
τους τάφους απ’ τη σκόνη.
Νανούρισε στη στέγη μας
τη θλίψη ν’ αποκοιμηθεί
και σκόρπισε τις σκέψεις μου
σαν τ’ άχερα στ’ αλώνι.

Σ’ ευχαριστώ βροχούλα μου
που ανάδεψες τη φτέρη
και του χινόπωρου η καρδιά
ανασκίρτησε τα ρίγη.
Είναι γλυκιές οι ανάμνησες
σαν η χαρά έχει φύγει.