Απ’ όλες τσι εφεύρεσες του νου
εκείνη για τη μέλλουσα ζωή :
να σε φυτεύουνε κουκί στη γή
κουκιά να ξεφυτρώνεις τ’ ουρανού
και τέχνες κι επιστήμες βάνει κάτου
με τη γεωπονία του θανάτου.

Και μ’ όλα τούτα, αγαπητέ μου Τρέκα
(που τόση έχεις στους στίχους μου στοργή)
πολύ φοβούμαι, μην η Θεία Οργή
αφήσει εμάς, σαν ασεβείς, στα σέκκα
Και πέσει λύκος* στο φτωχό κουκί μας
και πάει τότε αμόντε η φύτεψή μας.