Δε θα το γράψει αυτό ποτέ η ιστορία
συνέχεια που είχε μια αγάπη μυθική
κι ίσως να ήταν , εικοστή πέμπτη ραψωδία
αν ήθελε ο Όμηρος μόνο τον έρωτα κριτή…

Σαν μια γυναίκα μοναχή τον πόνο βλέπει
σύντροφος να ναι σε μιαν άχαρη ζωή
που΄ναι γεμάτη από τα `’ μη `’ και από τα `’ πρέπει `'
και το αναπάντεχο προσπερνάει σαν τυφλή..

Με μια ομορφιά που να λατρεύει τους καθρέφτες
μα στην καρδιά της δεν τολμά να κοιταχτεί
καθώς ανέχεται τους κόλακες και ψεύτες
μνηστήρες εύκολων καιρών , δίχως ψυχή…

Πρέπει με θάρρος να ναι κι ο άντρας καμωμένος
όποιαν Ιθάκη κι αν ψάχνει για να βρει
κι αν στης γυναίκας το φιλί νιώθει ταγμένος
πείσμα και πόθος να γίνουν το άστρο που οδηγεί…

Κι αν είναι η σκέψη του , τις μέρες της που ορίζει
και το κορμί της , μόνο αυτό , μακριά του ζεί ,
ξέρει η γυναίκα , πως αυτό τον ξεχωρίζει
τον άντρα εκείνον που κοντά της θα σταθεί…