Ήμουν παιδί και η ζωή μου ήταν όμορφη,
άνετη, χωρίς προβλήματα, ξένοιαστη,
ήταν η κάθε στιγμή τόσο χαρούμενη,
ανέμελη, απίθανη, ατέλειωτη κι άκακη.

Μετά με στείλαν σχολιό να πάω να μάθω γράμματα,
πράγματα και γέμισα τραύματα,
και σ’ ένα κόσμο κακό, κοιτάξτε τώρα πώς σκλήρυνα,
χάλασα και φοβήθηκα, άλλαξα.

Μα συχνά στον ύπνο μου ξυπνώ,
το πρόβλημα αυτό με κάνει και πονώ,
σε ρωτώ κι απάντησέ μου εδώ,
πού πάω, τι ζητώ και ποιος είμαι εγώ.

Να προσέχεις τι λες μη σε πούνε ανεύθυνο,
ένοχο, μην κάνεις τον έξυπνο,
και πολλά μη ρωτάς, είσαι πια με το σύστημα,
σήμερα, μην αντιστέκεσαι μάταια.

Μα συχνά στον ύπνο μου ξυπνώ,
το πρόβλημα αυτό με κάνει και πονώ,
σε ρωτώ κι απάντησέ μου εδώ,
πού πάω, τι ζητώ και ποιος είμαι εγώ,
είμαι εγώ, είμαι εγώ, είμαι εγώ.