Ήταν ωραία τα χείλια σου
και σ’ άρεσε η ελιά που δάγκωσες·
το κόκκινο το πυρό και το μαύρο
σμίγουν καλά σαν απλωθεί
το χέρι στη θελιά
κι αφήσει ελεύθερο
το σκύλο το λαγό τον ταύρο.
Και λάμπουνε τα ζωα ζεστά
στη μέρα την κλειστή κι όλα μαζί πλοκάμων κόμποι και σφιγμένα μέλη
δόντια μες τα βατόμουρα και θάμνοι αγκαθεροί
και δάχτυλα χαϊδεύοντας το φως σαν ένα χέλι χρυσό
που τρύπησε τον άσπρο θόλο τ’ ουρανού — κι όλα μαζί λικνίζονται στην άκρη της αβύσσου χωρίς ειρμό, χωρίς εγώ
κι οι κορφές του βουνού
που ξύπνησαν τόσο σκληρές και το γλυφό κορμί σου
χορεύοντας πεθαίνοντας χορεύοντας ξανά και τα καλάμια
καρφωμένα στ’ οργισμένο δέλτα
τραυ...λή κλω...στή βα...ρύ δαυ...λί λαβ...ύ λαβ...ο λαβ...λα λα...βύρινθος άλφα βήτα γάμμα δέλτα...