Έμεινα χτες τ’ απόγεμα μόνος στην κάμαρά μου· τα επίπονα χαρτιά μου μ’ είχαν κουράσει πια.
Κι έτσι, αδειανός, ακούμπησα στ’ ανώφελο τραπέζι κοιτάζοντας να παίζει μια μύγα, νευρικά,
στο τζάμι που με χώριζε από το φρέσκο αγέρα και ζάρωνε τη μέρα.
Στο φως του δειλινού τα πεύκα τόσο ανήσυχα θυμίζανε τα χέρια ψάχνοντας περιστέρια τη νύχτα εκείνη,
που αγκάλιασα αναπάντεχα σ’ ένα φριχτό κρεβάτι που φώτιζε η Εκάτη τον Έρωτα νεκρό.
Τα δάχτυλά μου παίζανε μ’ ένα κούφιο καρύδι και μ’ ένα βαλανίδι κι έν’ άλλο πιο μικρό
και κάτι βέργες που έκοψα μαζί μ’ ένα καλάμι.
Σα χταποδιού θολάμι ο νους σιγά σιγά ένιωθε το ξετύλιγμα των πλόκαμων ν’ ανοίγει,
ν’ απλώνει, να τυλίγει ένα σώμα, κρυφά,
τα λυγισμένα γόνατα το κοιμισμένο δέρας.
Δυνάμωνε ο αγέρας· η σκέψη μου ρηχή χαμήλωνε χαμήλωνε όλο προς τα κοχύλια,
τα χαραγμένα χείλια, την κλειστή μουσική
κι αυτά τα μικροπράγματα που με τα δάχτυλά μου ταίριαζα, και μακριά μου χανόντουσαν,
και δεν απόμενε πια τίποτε παρά λίγο φαρμάκι και τούτο τ’ ανθρωπάκι που λέω Κυρία Ζεν. *