Και να `τανε μόνο αυτό που τα βράδια με καίει,
που το σπίτι είν’ ανοιχτό και να έρθει δε λέει
και να `τανε μόνο αυτό που εγώ περιμένω,
που κοιμάμαι και ξενυχτώ με το φως ξεχασμένο.

Είναι κι άλλα πολλά που τα χείλη δε λένε,
μόνο μάτια θολά, μόνο μάτια που κλαίνε,
είναι κι άλλα πολλά που τα χείλη δε λένε,
είναι κι άλλα πολλά που τις νύχτες με καίνε,
είναι κι άλλα πολλά.

Και να `τανε μόνο αυτό που δεν κλείνω πια μάτι,
που ραγίζω όταν κοιτώ τ’ αδειανό μας κρεβάτι
και να `τανε μόνο αυτό που το δρόμο έχει χάσει,
που την είχα σαν φυλαχτό κι όλα τα `χει ξεχάσει.

Είναι κι άλλα πολλά που τα χείλη δε λένε,
μόνο μάτια θολά, μόνο μάτια που κλαίνε,
είναι κι άλλα πολλά που τα χείλη δε λένε,
είναι κι άλλα πολλά που τις νύχτες με καίνε,
είναι κι άλλα πολλά.