Πάνω στον άσπρο σου λαιμό
μια μέρα να γλιστρούσα
απλά να σε ρωτούσα
πως μαχαιρώνουν τον καημό
που φυλακίζουν το λυγμό
όσοι βαριά αγαπούνε
και πως το ομολογούνε.

Υστέρα μόνος θα κλειστώ
στης νύχτας τον πυθμένα
να μέτραγα ένα ένα
σε εσένα τι χρωστώ
δύναμη νά `χα να σου πω
ποιος πόνος με βαραίνει
και ποια θηλιά με δένει.

Μες στο μυαλό σου να κρυφτώ
να φώλιαζα στη σκέψη
ο ουρανός πριν βρέξει
και να μετρούσα στα εκατό
μήπως μπορέσω να σε βρω
κρυφτό μη παίξεις πάλι
κρυφή μου παραζάλη.