Μου `πανε θα ταξιδέψω, πως θ φύγω απο δω
σ’ άλλα όνειρα θα τρέξω, μ’ άλλους φίλους θα βρεθώ.
Μου πανε θα κινδυνέψω, πως ζωή δεν έχει εδώ,
σε παράδεισους θα παίξω, σε μια βάρκα σαν θα μπω.

Μαρ χαμπά σιγά τους είπα, όλοι γέλασαν γλυκά,
μα έλειπαν τα μάτια εκείνα που με βλέπαν στοργικά.

Λίγο πλέον πια θυμάμαι, τους γονείς μου να κρατώ,
και κρυώνω και φοβάμαι, μόνη μες το βράδυ αυτό.
Πήρε τέλος το ταξίδι, δύο χέρια με βαστούν,
μήπως είν’ αυτό παιχνίδι, όλοι γύρω με κοιτούν.

Μαρ χαμπά σιγά τους είπα, όλοι γέλασαν γλυκά,
μα έλειπαν τα μάτια εκείνα που με βλέπαν στοργικά.
Τώρα πέρασαν τα χρόνια και μιλώ τα ελληνικά,
μα πατρίδα θα `ναι αιώνια της ψυχής τα μυστικά.