Μια μάνα που πετά στη θάλασσα το σπλάχνο της
προσεύχεται ο άνεμος να βγάλει στη στεριά,
μια άλλη πάλι βάζει στο τρένο το καμάρι της
ελπίζει πως η πίκρα θα της φέρει τη χαρά.
Δυο εικόνες μια αλήθεια - δυο εικόνες μια απορία.
Παιδιά κυνηγημένα από τη θύελλα του πόλεμου.
Παιδιά κυνηγημένα από την ίδια ιστορία.
Οι πρόσφυγες της θάλασσας και του άνεμου.

Το σωσίβιο παλεύει με τα κύματα στη θάλασσα
και μες στην αγκαλιά του ένα μυξιάρικο μωρό
ένας κόσμος που ποτέ την ησυχία του δε χάλασα
μ αγανάκτηση με κάνει κάθε μέρα να πονώ.

Το κορμάκι του μωρού που ξεβράστηκε στην άμμο
κάποιοι σκύψαν και το πήραν λυπημένοι από χάμω
επίσημοι και κάμερες που κλαίνε από πάνω
και απορώ - τρελαίνομαι και το μυαλό μου χάνω.

Η προσφυγιά έχει πάντα τη δική της ιστορία
Κρύβει πόλεμο και φτώχεια, πείνα κι άγνωστη πορεία
Η προσφυγιά δεν έχει σύνορα, δεν έχει ούτε χώρα
είναι η απελπισία, η ελπίδα, εδώ και τώρα.
Μια μάνα που πετά στη θάλασσα το σπλάχνο της
προσεύχεται ο άνεμος να βγάλει στη στεριά
μια άλλη πάλι βάζει στο τρένο το καμάρι της
ελπίζει πως η πίκρα της θα φέρει τη χαρά.

Μα δε φταίει ούτε η μια-ούτε και η άλλη
Φταίει ο πόλεμος που φτιάχνουν οι μεγάλοι.