Από τη σκοτεινή μου τη γωνιά
(τί το `θελα στ’ αλήθεια, τότε, εκείνο το ηλιακό ρολόγι;)
το χέρι στο διαβήτη το σκύλο ξαπλωμένο ακίνητο πλάι στα πόδια μου
και κάτι κατάμαυρα μαλλιά που χτύπαγαν πάνω σ’ έναν κόκκινο ήλιο καταπρόσωπο

ήταν σα να ρωτούσα το τωρινό κενό

—Είσαι στ’ αλήθεια μαζί μου ευτυχισμένη; την ερώτησα.

— Μα, ναι, μ’ απάντησε Αφού κάθε πρωί όταν ξυπνάω τραγουδάω.