Πάνω στην τζιεφαλήν τ’ ατού
βλάστησεν έναν κλήμαν,
κάμνει σταφύλι βέρικον
Κάμνει σταφύλιν βέρικον
τζιαι το κρασίν μοσκάτον,
πίννουν το μάνες τζιαι μεθκιούν,
Πίννουν το μάνες τζιαι μεθκιούν,
τιμάζουν τα παιδκιά τους.
Μια μάνα μια πελλόμανα,
μια μάνα μια πελλόμανα,
ετίμαζεν τον γιον της,
τον γιον της τον Γιαννάτζιην της,
Τον γιον της τον Γιαννάτζιην της
το φως των αμμαδκιών της.
- Τίμαζε μάνα τίμαζε
τζι’ εγιώνι εν να φύω
τζιαι ν’ άρτ΄η μέρα τ’ Άϊ Γιωρκού,
να πας στην εκκλησίαν,
να δης τους νιους, να δης τες νιες,
στους σκάμνους τους να στέκουν,
να δης τζιαι το στασίδιν μου,
σαν μήλον μαραμμένον,
σαν μήλον σαν ρο(δ)άτζινον
σαν άθθος σκοπροισμένο.
Τζι’ ήρτεν η μέρα τ’ Άϊ Γιωρκού
τζιαι πα στην εκκλησία,
θωρεί τους νιους, θωρεί τες νιες,
στους σκάμνους τους να στέκουν,
θωρεί τζιαι το στασίδιν του,
σαν μήλον μαραμμένον,
σαν μήλον σαν ρο(δ)άτζινον,
σαν άθθος σκορπισμένο.
Λαμνίζει που την εκκλησσιάν,
τζιαι στον γιαλόν πηαίννει
ρωτά τους ναύτες να της πουν,
αν εί(δ)ασιν τον γιον της,
τον γιον της τον Γιαννάτζιην της,
το φως των αμμαδκιών της.
- Πε μας σημάδκια του κορμιού,
ίσως τον ηγνωρίζω.
- Έσσιει εληάν στην βούκκαν του,
εληάν εις τη μασκάλην
τζι’ ανάμεσα στα φρύδκια του
ήλιον με το φεγγάριν.
- Άρκα πουλιά τον τρώουσιν,
άρκα τον κατασσίζουν,
μα `ναν πουλλίν καλόν πουλλίν,
εν ήθελεν να φάη,
φάε τζι’ εσού καλόν πουλλίν,
να καζαντίσης κάλλη,
να γράψης γράμμα στο χωρκόν,
τζιαι να το πκιάση ο παπάς.
Να το δκια βάζη ο παπάς,
να κλαίη μάνα μου,
να το δκιαβάζ’ η μάνα μου,
να κλαί’ η αγαπώ μου.
Να το δκιαβάζ’ η αγαπώ,
να κλαίη ο κόσμος ούλλος.