Ον πεθυμάτε, άρχοντες, την αυρινήν ημέραν
θέλω να σας το ξηγηθώ εν ταύτη τη εσπέρα
πως εν αγία και λαπμρά και ποθητή ημέρα,
πως ανεστήθην ο Χριστός κι έγινεν θαύμαν μέγαν.
Άρχοντες, αγροικήσατε, δια να σας συντύχω
επάνω στην Ανάστασιν θέλω να εξηγήσω
Αρχήν αρχεύω το λοιπόν κι όλοι ακροασθήτε,
και δια την Ανάστασιν όλοι κρολοηθήτε
Ο Ιησούς εκάθησεν επάνω εις τον θρόνον
κι έδειξεν την αλήθειαν δια τον κόσμον όλον.
Άρχοντες ω ευγενικοί και πολλοχρονημένοι
να είσθε πολλοζώητοι σ’ όλην την οικουμένην.
Σήμμερον είναι πάγκαλος ημέρα λαμπροτάτη,
ημέρα αναστάσιμος, πολλά καθαρωτάτη.
Πάσχα Κυριού λέγεται, εβραΐκος ο λόγος,
πέρασμαν ερμηνεύεται, ως λέγει Θεολόγος.
Ο προαιώνιος Χριστός χωρίς αμφιβολίαν,
ήλθεν και εσαρκώθηκεν από την Παναγίαν
σήμμερον δε ελύτρωσεν το γένος των ανθρώπων
κι έβγαλεν που την κόλασιν, τον σκοτεινόν τον τόπον.
Οι άγγελοι ευφραίνονται κι ο κόσμος εορτάζει,
ο Άδης μόνο ο πικρός κλαίει κι αναστενάζει.
Ημέρα πανηγύρεως, λαμπρά να λαμπρυνθώμεν,
τον αναστάντα Ιησούν βλέποντες, να χαρώμεν.
Αύτη η μέρα, άρχοντες, είναι, όπου ποθούσαν
ο Αβραάμ και Ισαάκ, ως πάλαι απορούσαν,
ν’ αξιωθούν για να την δούν, και δεν εστάθην τρόπος,
μόνον προφήτες έβλεπον, και τούτους κατά τόπον.
Τώρα, που μας ηξίωσεν Θεός κι εφθασαμέν την,
ο Ιησούς μας ο Χριστός, τώρα και βλέπομεν την,
ας τον δοξάζωμεν λαμπρά κι ας μην πολλυλογούμεν.
Ω τιμημένοι άρχοντες, μικροί τε και μεγάλοι,
γέροντες, νέοι και πτωχοί, πλούσιοι τε και άλλοι,
ω δούλοι και ελεύθεροι, γυναίκες και παιδία,
λαμπροφορίαν άψατε, λαμπάδες και κερία
δράμετε όλοι γλήγορα και εις την εκκλησίαν
και με χαράν να κάμωμεν πολλήν φωτοχυσίαν
ν΄ακούσετε Καλόν Λογόν και το "Χριστός ΑνέστηΟν πεθυμάτε, άρχοντες, την αυρινήν ημέραν
θέλω να σας το ξηγηθώ εν ταύτη τη εσπέρα
πως εν αγία και λαπμρά και ποθητή ημέρα,
πως ανεστήθην ο Χριστός κι έγινεν θαύμαν μέγαν.
Άρχοντες, αγροικήσατε, δια να σας συντύχω
επάνω στην Ανάστασιν θέλω να εξηγήσω
Αρχήν αρχεύω το λοιπόν κι όλοι ακροασθήτε,
και δια την Ανάστασιν όλοι κρολοηθήτε
Ο Ιησούς εκάθησεν επάνω εις τον θρόνον
κι έδειξεν την αλήθειαν δια τον κόσμον όλον.
Άρχοντες ω ευγενικοί και πολλοχρονημένοι
να είσθε πολλοζώητοι σ’ όλην την οικουμένην.
Σήμμερον είναι πάγκαλος ημέρα λαμπροτάτη,
ημέρα αναστάσιμος, πολλά καθαρωτάτη.
Πάσχα κυριού λέγεται, εβραϊος ο λόγος,
πέρασμαν ερμηνεύεται, ως λέγει Θεολόγος.
Ο προαιώνιος Χριστός χωρίς αμφιβολίαν,
ήλθεν και εσαρκώθηκεν από την Παναγίαν
σήμμερον δε ελύτρωσεν το γένος των ανθρώπων
κι έβγαλεν που την κόλασιν, τον σκοτεινόν τον τόπον.
Οι άγγελοι ευφραίνονται κι ο κόσμος εορτάζει,
ο Άδης μόνο ο πικρός κλαίει κι αναστενάζει.
Ημέρα πανηγύρεως, λαμπρά να λαμπρυνθώμεν,
τον αναστάντα Ιησούν βλέποντες, να χαρώμεν.
Αύτη η μέρα, άρχοντες, είναι, όπου ποθούσαν
ο Αβραάμ και Ισαάκ, ως πάλαι απορούσαν,
ν’ αξιωθούν για να την δούν, και δεν εστάθην τρόπος,
μόνον προφήτες έβλεπον, και τούτους κατά τόπον.
Τώρα, που μας ηξίωσεν Θεός κι εφθασαμέν την,
ο Ιησούς μας ο Χριστός, τώρα και βλέπομεν την,
ας τον δοξάζωμεν λαμπρά κι ας μην πολλυλογούμεν.
Ω τιμημένοι άρχοντες, μικροί τε και μεγάλοι,
γέροντες, νέοι και πτωχοί, πλούσιοι τε και άλλοι,
ω δούλοι και ελεύθεροι, γυναίκες και παιδία,
λαμπροφορίαν άψατε, λαμπάδες και κερία
δράμετε όλοι γλήγορα και εις την εκκλησίαν
και με χαράν να κάμωμεν πολλήν φωτοχυσίαν
ν΄ακούσετε Καλόν Λογόν και το «Χριστός Ανέστη»,
οι άγγελο εχάρησαν κι ο ουρανός εξέστην.
Όλοι σας να προσέξετε τους λαπροτάτους λόγους,
ν΄αναβιβάσετε τον νούν στού Γολγοθά τους τόπους
εκεί που τον εσταύρωσαν οι άνομοι Εβραίοι,
τον ζωοδότην τον Χριστόν, οι τρισκαταραμένοι.
Αφού επρόδοσεν λοιπόν ο μαθητής εκείνος,
Ιούδας ο παγκάκιστος, του Ιησού ο θρήνος,
αφού εδέχθην ο Χριστός τώρα και εραπίστην
και ενεμπαίχθην δι ημάς, εδέρθην και αιματίστην,
αφού δε εσταυρώθηκεν, λέγω εις τον σταυρόν του
και αποθνήσκει εν ταυτώ κατά τον ορισμόν του,
ενώ σε ήτον και νεκρός, και την πλευράν κεντάται,
από τους μαθητάδες του ευθύς τότε ζητάται
ο Ιωσήφ Νικόδιμος ήταν καλή αιτία,
το σώμαν το πανάρχοντον να πάρουν εις κηδείαν.
Τον έβαλαν, τον έθαψαν κατά την συνηθείαν,
κι οι μαθηταί εσφράγισαν τον τάφον του κι επήγαν.
Οι άνομοι εζήτησαν βούλλαν εκ του Πιλάτου
του ηγεμόνος βρωμερού και θεοκαταράτου.
Και ο Πιλάτος λέγει τους «έχετε κουστωδίαν,
λάμνετε και βουλλώστε τον με καθ’ ελευθερίαν».
Αρχιερείς και γραμματείς στον τάφον του επήγαν,
τον τάφον του σκεπάσασιν κι εβάλασιν σφραγίδαν.
Οι άνομοι ελέγασιν «έχομεν υποψίαν,
μήπως έρτουν οι μαθηταί και κλέψουν τον με βίαν».
Και στατιώτες εκατόν βάλλουν να τον εβλέπουν,
ως βασιλιάς κοιμώμενος, δια να τον προσέχουν.
Θέλοντας του Κυρίου μας, δια να φανερώση
την θείαν του Ανάστασιν, να μας την προδηλώση,
επάνω το μεσάνυκτον, ως αστραπή εφάνην,
κι οι φύλακες που βλέπασιν, φόβος πολλύς τους πιάννει
σεισμοί μεγάλοι έγιναν την νύκταν του Σαβάτου
και οι ζοφώδεις δαίμονες, οι φύλακες του τάφου,
και κείνοι εφοβήθησαν κι επήγαν να κρυφθούσιν
και αναστήθην ο Χριστός νά’ ρθουσιν να τον δούσιν.
Όπου και αν ορέγεστε πολλά να ομιλήσω,
να λέγω όσα δύνομαι και όσα ημπορήσω,
οσά’ ρθουν εις την έννοιαν μου και εις τον λογισμόν μου
όλα να σας τα ξηγηθώ με θέλημαν δικόν μου.
Ξυπνάτε, αφέντες, γλήγορα στην εκκλησιάν να πάτε,
να δήτε την Ανάστασιν κείνην που πεθυμάτε.
Δράμετε όλοι γλήγορα και εις την εκκλησίαν
με πόθον, με ευλάβειαν, γυναίκες και παιδία,
να φθάσετε εις την λιτήν, ν’ άψετε τα κεριά σας
και να πανηγυρίσετε δια την πασκαλιάν σας,
ν΄ακούσετ’ ευαγγέλιον και το «Χριστός Ανέστην»,
οι άγγελοι εχάρησαν κι ο ουρανός εξέστην.
Ημέρα πανηγύρεως, λαοί, να λαμπυνθώμεν,
Πάσχα Κυρίου λέγεται αυτόν, όπου ποθώμεν
εκ γαρ θανάτου προς ζωήν στους ουρανούς ανέβην
και ανεβίβασεν ημάς, καθώς Γραφή το λέγει.
Οι ουρανοί ευφραίνονται κι ο κόσμος εορτάζει,
ορατός τε και αόρατος, και συναλαλλιάζει.
Εχθές προχθές οι εκκλησιές όλες εσκοτιστήκαν,
και σήμμερον ελάψασιν, όλες εφωτιστήκαν
ελάψασιν οι εκκλησιές και οι πατριαρχάδες,
ελάψαν και οι άγγελοι κι οι μητροπολιτάδες.
Κι οι μυροφόρες έδραμον, τον τάφο να ιδούσιν,
να δούσιν την Ανάστασιν, καθώς την πεθυμούσιν
την πρώτην την Ανάστασην γυναίκες γαρ την είδαν,
ολίγον ήτανε πρωίν την ώρα που επήγαν.
Μαρία μόνον έβλεψεν τον Ιησούν εστώνταν,
νομίσας εν ο κηπουρός, και τον εκαταρώταν.
Αυτός ήταν ο Ιησούς, λέγει της, «μήν μου γγίξης",
μόνον να πάς στούς μαθητάς, δια να με κηρύξης».
Τρέχουν και παν στους μαθητάς, δια να τους το πούσιν,
και κείνοι, σαν το ήκουσαν, ετρέξαν να ιδούσιν.
Πέτρος δρομαίως έφθασεν, στον τάφον γάρ επέστη
και είδεν τα οθόνια, αυτός γαρ και εξέστην
βλέπει τον τάφον αννοικτόν, την πέτραν κυλισμένην,
που’ χαν’ που πάνω σκέπασμαν, ήτον και βουλλωμένη.
Ο Ιωάννης έμβηκεν μέσα και εγυρισέν τον
και είδεν την αλήθειαν κι έβγην κι εκήρυξεν το
και δεν ηϋρέν τινά, μόνον το σενδονίον
και κείνον το μανδήλιον που λέγουν σουδαρίον.
Οι άγγελοι ελέγασιν, «εδώ τινά ζητείτε;
Τον Ναζωραίον Ιησούν; Ηγέρθην, ως προείπεν».
Δεύτε, πιστοί προσδάμετε και εις την Γαλιλαίαν,
εκεί αυτόν οψόμεθα Χριστόν τον βασιλέαν,
εγηγερμένον εκ νεκρών, τον θάνατον πατήσας,
και ο Αδάμ και έξ Αδάμ πως ελευθερωθήκαν,
και οι ζοφώδεις δέμονες όλοι εσκοτιστήκαν.
Ω ζωοδότα μου Χριστέ, ζωώντα τους εν Άδη,
που ήσουν μες στην κόλασιν κει μέσα κει στον Άδην,
που λύτρωσες το πλάσμαν σου, το γένος των ανθρώπων,
κι έβγαλες που την κόλασιν τον σκοτεινόν τον τόπον!
Ο άγγελος εβοήσεν τη Κεχαριτωμένη,
«ο σος υιός εγήγερται, χαίρε τη οικουμένη».
Με προσοχήν τους λόγους μου όμορφα τους δεχθήτε,
εκεί στα σπίτια του Δαβίδ όλοι ν΄ανταμωθήτε
εκεί στα σπίτια του Δαβίδ που θα γενή η κρίσι,
που θα κρινίσκει τες ψυχές εκείνες όπου ρίση
εκεί στα σπίτια του Δαβίδ όλοι μας θα κριθώμεν
και την λαμπράν Ανάστασιν όλοι ν’ ανταμωθώμεν.
Έχω πολλά να σας ειπώ, κι η ώρα δε με φθάννει,
λέγω το συντομώτερον, εκείνον που τυγχάννει.
Και προς εσέν την Δέσποιναν τον λόγον μου γυρίζω,
σε ανυμνώ, σε προσκυνώ ομού και ευφημίζω,
και πρέσβευε υπέρ ημών αυτόν το σύμφερον μου
προς τον υιόν σου Δέσπινα, τον πλάστην και Θεόν μου.
Και στην ζωήν σας άρχοντες, και εις την αφεντιάν σας,
η Παναγία κι ο Χριστός να’ νι βοήθεια σας.
Κύκκου την Παναγίαν μας με πίστιν προσκυνάτε,
κι εγώ, που σας τα διέβασα, πέτε μου, «ως πολλά τε».
Δεόμεθα εις τον Χριστόν έμπροστεν της εικόνας,
η δόξα και το κράτος σου, Χριστέ μου στους αιώνας.


Αμήν και εις έτη πολλά.