Κάμετε τόπον τζιαι κύκλον οι παπάες
να πα’ να βρω τον νιόγαμπρον που τες αναρκομάες.
Κάμετε τόπον, κάμετε, να μπορ’ α’ προχωρήσω
να πα’ να βρω τον νιόγαμπρον για να τον σσιαιρετίσω.
Ώρα καλή σου νιόγαμπρε, τζι’ ώρα καλή σου, γεία σου,
μούσκους τζιαι ροδοστέμματα, στα καμαρόβρυ(δ)ά σου.
Τ΄αντρόυνον π’ αρμάσαμεν να ζήση να γεράση
τζιαι σαν τον πεύκον τ΄Άϊ `λιά να γεροντοκλωνιάση.
Νίογαμπρε που να σσιαίρεσαι, νιόγαμπρε που να ζήσης
τζι’ ότι ποθ’ η καρτούλλα σου, μακάρι ν΄αποκτήσης.
Νιόγαμπρε που να σσιαίρεσαι, τα μάδκια τζιαι το φως σου
τζι΄ακόμα την γεναίκαν σου το φως των αμμαδκιών σου.
Νιόγαμπρε που να σσιαίρεσαι , νιόγαμπρε που να ζήσης
την βασιλείαν του Θεού να την κληρονομίσης.
Στον Άϊν Τάφον του Γριστού να πα να προσκυνήσης
τζιαι με χαράν εις την καρκιάν, έσσω σου να γυρίσης.
Η μέρα η σημερινή έσσιει χαράν με(γ)άλην
εβάλασιν οι ιερείς στην τζιεφαλήν στεφάνιν.
Το νέφος εις τον ουρανόν σαν αστραπή εφάνην
να σσιαίρεσαι την νιότη σου τζιαι το γρουσόν στεφάνιν.
Βλέπε με πώς σου τρα(γ)ουδώ τζιαι στέκομαι ομπρώς σου
να σου χαρίνη ο Θεός την νέαν συντροφό σου.
Να κουπανίσω δκυό γρουσά να κάμω μιαν πλατάναν
να σου χαρίνη ο Θεός την ακριβή σου μάναν.
Να κουπανίσω δκυό γρουσά να κάμω καπνιστήριν
να σου χαρίνη ο Θεός τον ακριβό σου τζιύρην.
Βλέπε με πώς σου τρα(γ)ουδώ τζιαι στέκομαι καρτζιήν σου
να σου χαρίνη ο Θεός αρφό σου τζιαι αρφή σου.
Νιόγαμπρε που να σσιαίρεσαι, νιόγαμπρε που να ζήσης
τζι’ αν θέλης το χαττίριν μας, τωρά να μας πλουμίσης.
Στην στράταν πώρκουμουν εκτές, εσκότωσα ΄ναν φίδι
τζι αν θέλης το χαττίριν μας βάλε μισόν σελίνι.
Τζιαι δίκλησα στον ουρανόν, τζι΄είδα το πρώτον άστρον
τζι΄αν θέλης το χαττίριν μας, βάλε σελίνιν άσπρον.

(επαναλαμβάνει τους στίχους έως ώτου γίνη το πλούμισμα εκ μέρους των νεονύμφων)

Μαν τζιαι ταράσσω που δα΄μαι μα ώστι να νυκτώση
θέλω το πιάτον ξίσσειλα ριάλια να γεμώση.
Μαν τζιαι ταράσσω που δα΄μαι αν δε γινή μια λίρα
χωρίς να με πλουμίσετε ούλλοι σας με τη γύρα.
Ποσιαιρετώ τζι’ αφίννω γειαν τζιαι φεύκω από σέναν
τζιαι πάω εις την νιόνυφφη, τα μάδκια τα μελένα.
Τζι΄ώρα καλή σου νιόνυφφη, τζι ώρα καλή τζιαι γεια σου
μούσκους τζιαι ροδοστέμματα στα καμαροβρυ(δ)ά σου.

(επαναλαμβάνει τους στίχους όπου αναφέρθησαν εις τον γαμβρόν. Κατόπιν τραγουδεί για τους κουμπάρους)

Θέλω να φύω που δαμαί μα πάλε εν κιάρω
τζιαι το νεπέττιν έππεσεν στον πρώτον τον κουμπάρο.
Ήρτα κουμπάρε τζιαι σε σεν’ για να σε σσιαιρετίσω
να με πλουμίσης τζι ύστερις πκιον εν να παραιτήσω.
Τάνησε μεσ΄στην πούγγα σου τζιαι σύρε πέντε, δέκα
να σου χαρίνη ο Θεός παιδκιά σου τζιαι γεναίκα.
Να πογυρίσω το νερό πα πα στη δοξαμένην
να πάω μέσα στο χωρκόν να σούβρω χαρτωμένην.
Ορπίζω εις τον Ύψιστον τζι΄εσέναν να σ΄αρμάσω
τάνισε μεσ΄στην πούγγα σου το χρήμα να σου πκιάσω.
Τζι΄επόνησα το σσιέριν μου μέσα στον μιαλιώναν
τζι αν θέλης το χαττίριν μας βέλε άλλο ΄ναν ΄κόμα.
Κουμπάρε που να σσιαίρεσαι, κουμπάρε που να ζήσης
τζι σύρα τα με το πουντζίν για να μ’ ευκαριστήσης.

(αυτά λέγονται σε όλους τους κουμπάρους και κουμέρες)

Να πογυρίσω το θρουμπίν να βκάλω τη μιτέραν
τζιαι το νεπέττιν έππεσεν στην πρώτην την κουμέραν.

(αφού πάρη το πλούμισμα απ΄όλους, γαμβρού, νύμφης, κουμπάρους, κουμέρες και τους γονείς των νεονύμφων)

Θεέ μου πούσαι πανωθκιόν μεγάλην δόξαν έσσιεις
νιόνυφφους τζιαι παράνυφφους εσού να τους προσέχης.
Ευλό(γ)α τους γρόνια πολλά χαρούμενα να ζήσουν
τζιαι τ΄αγαθά του Αβραάμ να τα κληρονομήσουν.
Παιδκιά καλά, πλούτη πολλά, έσσω τους ν΄αποκτήσουν
ούτε ποττέ τα μάδκια τους ν΄ακούσω να δακρύσουν.
Τζιαι σου καλέ μου νιόγαμπρε νάσσιης εις στον σκοπό σου
να γλέπης την γεναίκα σου, όπως τον εαυτό σου.
Τζιαι συ καλή μου νιόνυφφη εις τον προορισμό σου
τον άντραν σου να αγαπάς ναν πάντα στο πλευρό σου,
να ππέφτη μέσ’ τ΄αγγάλια σου να σβήννη τον καμό σου.
Πάντοτε να τον αγαπάς, πάντα να τον φοάσαι
τζιείνος ναν στύλλος του σπιδκιού τζιαι σου η λάμπα νάσαι.
Εις ούλλα τα ζητήματα πάντα νάσαι μαζίν του
τζι ουδέποτε να παραβκής καμιάν διαταγήν του.
Ζωήν τζιαι γρόνια νάχουσιν όσοι μας αγαπούσιν
τζι΄όσοι μας επλουμίσασιν τζι όσοι μας αγροικούσιν.
Εμείς εν θέλομεν πολλά κανούν μας τζιαι τα λλία
τζι στην αιώνιαν ζωήν νάσσιετε βασιλείαν.
Η Πανα(γ)ία τζι ο Γριστός νάναι βοήθειά σας
να ζήσετε ν΄αρμάσετε ούλλοι σας τα παιδκιά σας.
Εν τζι΄έσσιει ξύλα για θρουμπιά να πα να κου(β)αλίσω
εγιώ ’ μπο τούτον το βκιολίν που καρτερώ να ζήσω.