Άγια* στολίστε την καλά τη μαρκαριταρένην,
απού την έχ’ η μάνα της κάθε οκτώ λου(σ)μένην
κι απού την έχει ο κύρης της μέσ’ στα γρουσά χωσμένην.
Φωνάξετε της μάνας της να ΄ρτη να την ιζώση
και να της βάλη την ευκήν και να την παραδώση.
Α ΄δε* καμούς που έχουσιν οι κάμποι και τα όρη
όταν αποχωρίζεται η μάνα `που την κόρη.

Η νέα, που ακούει ανάμεσα στον στολισμό της αυτούς τους συγκινητικούς στίχους, νιώθοντας να σφίγγεται η καρδιά της και να βουρκώνουν τα μάτια της λέει στις κοπέλες με μισοπνιγμένη φωνή:

Φωνάξετε της μάνας μου ευκήν να μου χαρίση,
το γάλαν που με βύζαξεν να μου το χαλαλίση.
Αφέντη μου και μάνα μου, μεγάλον τ’ όνομάν σας,
χαλάλιν να μου κάμετε το βυζανάγιωμά σας.

Τώρα επεμβαίνουν οι στολίστρες λέγοντας της:

Μεν* κλαίεις νύφφη, μεν κλαίεις και δε θα ρέξεις* πέρα,
η μάνα σου εν’ δαχαμαί, θωρείς την κάθε μέρα.
Σήμμερ’ αλλάσσει ο ουρανός, σήμμερ’ αλλάσσ’ η μέρα,
σήμμερα στεφανώνουμε ατόν και περιστέραν.
Μεν καμαρώνεις, νιόνυφφη, και χάνεις την ωχράν* σου,
να πάης με το ταίριν σου να χτίσης τη φουλιάν σου.
Σήμερα πέντε ποταμοί στέκουν σταματημένοι,
κ’ η μονοκόρη του σπιδκιού στέκει καμαρωμένη.
Η Παναγία κι ο Χριστός νά ΄ρτουν να βοηθήσουν,
το φόρεμα της νιόνυφφης να της το ευλοήσουν.
Χτενίστε τα μαλλάκια της να βκάλουν `ποχτενίδκια,
και πέρτε τα του χρυσοχού να κάμη δαχτυλίδκια.

Όταν πια τελειώσει το νυφοστόλι, η νέα μέσα στο νυφικό της φόρεμα, χλωμή και δακρυσμένη από τη συγκίνηση, φαντάζει σαν ονειροπαρμένη οπτασία. Μα δεν αργεί ν’ αποκτήσει την ψυχραιμία της και να ροδίσουνε τα μάγουλά της σαν αντικρίζει έτσι αγνώριστο τον εαυτό της στο «γιαλλίν»* κι ακούσει γύρω της λόγια θαυμαστικά όπως τούτα:

Ελάτε δα και δέτε την, κι αν έχη άλλην πέτε,
εν σαν τον ήλιον τον γρουσόν την ώραν που γεννιέται.


άγια = άντε εμπρός, α `δε = για δες, μεν = μην, ρέξεις = περάσεις, ωχράν = χρώμα, γιαλλίν = καθρέφτης