Πόσο ν’ αντέξει μια ζωή
μόνη τις νύχτες να πλαγιάζει,
να μετανιώνει, να λυγά,
το παρελθόν της να δικάζει.

Να `χει στα στήθια δυο φωτιές
η μία να της καίει τα βράδια
κι η άλλη της παλιάς πληγής,
στη μοναξιά να κάνει βάρδια.

Ίσως αυτό που καρτερά
το κρατάει κρυφό μα το δείχνει στο βλέμμα
και το φτάνει στην ώρα μηδέν
που οι δρόμοι το δεν λογαριάζουν στο τέρμα.

Στις διαβάσεις ξενυχτά
θύμα του έρωτα προσμένει,
με το χαμόγελο ληστή
σ’ αθώα μάτια παραδέρνει.

Τα δρομολόγια μετρά
με υστερόγραφα στον πόνο
κι όπου το βήμα τον τραβά
θα συναντά τον ψεύτη χρόνο.

Ίσως αυτό που καρτερά
το κρατάει κρυφό μα το δείχνει στο βλέμμα
και το φτάνει στην ώρα μηδέν
που οι δρόμοι το δεν λογαριάζουν στο τέρμα.