Σωπάσαν οι φωνές
τα πρόσωπα ιδρωμένα, σκοτεινά
τα σώματα σκυφτά
χαμένα βλέμματα αδειανά.
Τι έμεινε να ζει,
κανείς δε θέλει να κοιτά,
κανείς δε θέλει να μιλά και τι να πει.

Ξημέρωνε αργά,
στο φως άρχισ’ η αλήθεια να ξυπνά,
στα μάτια μας μπροστά
σπασμένα χάδια και φιλιά.
Τι έμεινε να ζει,
κανείς δε θέλει να ρωτά,
κανείς δε θέλει να μιλά και τι να πει.

Δεν είπα τίποτα
και στη σιωπή μου έκλαιγες.
Δεν είπες τίποτα
μα σ’ ένιωθα που έφευγες.

Αν μια λέξη απ’ τα χείλη μου είχε βγει
ν’ άναβε σαν σπίρτο το σκοτάδι να καεί,
αν μια λέξη απ’ τα χείλη σου είχε βγει
να `σπαγε κομμάτια αυτή τη νύχτα σαν γυαλί.
Αν μια λέξη μόνο είχε ακουστεί
να `χε σταματήσει του θυμού την αστραπή,
αν μια λέξη μόνο είχε ακουστεί
δε θα είχαμε έτσι διαλυθεί.

Ερήμωνε η καρδιά
σαν πόλη που την έζωνε φωτιά,
ολέθρια σκιά
το τέλος έφτανε κοντά.
Τι έμεινε να ζει,
κανείς δε θέλει να μετρά,
κανείς δε θέλει να μιλά και τι να πει.

Δεν είπα τίποτα
και στη σιωπή μου έκλαιγες.
Δεν είπες τίποτα
μα σ’ ένιωθα που έφευγες.

Αν μια λέξη απ’ τα χείλη μου είχε βγει...