Τις νύχτες σε πλακώνει η ευθύνη
στα σπλάχνα σου γεννιέται μια ζωή
το κλάμα περιμένεις να ακουστεί
οι άγγελοι να λύσουν τη σιωπή
και ο ουρανός κατάλευκος να γίνει.

Να πονούσα εγώ για σένα
πιο πολύ κι απ’ το Χριστό
της ζωής μου το γραμμένο
μήνες το χεις φυλαγμένο
και προσμένω να το δω.

Τις νύχτες σου τις θρέφει η αγάπη
κατάσαρκα ταΐζεις μια ψυχή
κλωτσάει μα αντέχεις πιο πολύ
σε λίγο ένα θαύμα θα φανεί
της μάνας ιερό το πρώτο δάκρυ.

Να πονούσα εγώ για σένα
πιο πολύ κι απ’ το Χριστό
της ζωής μου το γραμμένο
μήνες το χεις φυλαγμένο
και προσμένω να το δω.