Αυτό που κλαίει μέσα μου δεν ξέρω πώς το λένε
αν είναι απλώς παράπονο η κάτι πιο βαθύ.
Το ρίχνω στο ποτήρι μου τα βράδια που με καίνε
για ότι ήδη χάθηκε, για ότι θα χαθεί.

Ρωτώ δεν αποκρίνεται
ξεχνώ και μου θυμίζει
το δένω κι όλο λύνεται
και χρόνια χαραμίζει.

Πονώ και κείνο χαίρεται
και αν χαρώ πονάει
για πείτε μου αν ξέρετε
να μάθω που το πάει.

Αυτό που λέω ανείπωτο με τρώει σαν σαράκι
το κρύβουνε τα μάτια μου να μη το δει το φως.
Τυφλό είναι σαν έρωτας και μαύρο σαν κοράκι
στην πιο δική μου κόλαση ακοίμητος φρουρός.

Ρωτώ δεν αποκρίνεται
ξεχνώ και μου θυμίζει
το δένω κι όλο λύνεται
και χρόνια χαραμίζει.

Πονώ και κείνο χαίρεται
και αν χαρώ πονάει
για πείτε μου αν ξέρετε
να μάθω που το πάει.