Δωμάτια σαν μέντα, και χιόνι εκεί
σε παράθυρα που είχες σταθεί,
πλάνα με κόσμο που ξεκινούν
και σε τάξη μυστική γυρνούν.

Τώρα νιώθω γιατί είναι οι νόμοι σου σκληροί
από τον έρωτά σου κρατούν
κι όχι από μια βία σημερινή,
Άσπα, δε φοβάμαι πια, και ξέρω γιατί.

Πίσω σκοτάδι και φυλακές
που αποδράσαμε με πτήσεις αργές,
σαν από όνειρο μια σκηνή
που στο μέλλον θα ξανασυμβεί.

Αλλά ως τότε, θα’ ναι σαν τον χωρισμό
θα μοχθούμε κι οι δυο μας για `κεί
όπου στέκεις κι όλας σοβαρή,
Άσπα, και πονάς, για την σκληρή μας ζωή.

Πόλεις που είδες απ’ την σκοπιά
καραβιού, καθώς ο αέρας γυρνά
με χορωδίες Βαλκανικές
όλο ξυλόγλυπτα και σκαλωσιές.

Γυάλινοι θόλοι ν’ αναπτυχθούν
με τραβέρσες και με βεγγαλικά,
φέγγοντας όλο το χωρισμό
σαν ολόχρυσο γεφύρι εδώ.

Σταθερά στη βροχή
πριν το τρένο αποσπαστεί,
τα χρυσά σου χείλη ακουμπάς
στα βρεγμένα μάγουλά μου,
Άσπα, κάνε λίγο υπομονή χαρά μου.