Κάποιον να με κοιτάει στα μάτια
πόσο δύσκολο άραγε να’ ναι.
Που είσαι όταν με κάνουνε κομμάτια
έλα να μου μάθεις πως είναι να μ’ αγαπάνε.

Κάποιον να μην τρέμει τη σιωπή μου
δυο φορές να με κρατάει όταν φοβάμαι.
Να γκρεμίζει και να πλάθει τη δομή μου
μήπως και αρχίσω επιτέλους να κοιμάμαι.

Γιατί με έχεις αφήσει μόνη τόσα χρόνια
να δίνω το σεντόνι μου σε θύτες και σε πιόνια.
Ότι έχω αγαπήσει σ’ έχει μέσα του κρυμμένο
όμως ακόμα εσένα περιμένω.

Κουράστηκα σε ξένους να σε φτιάχνω
να σκέφτομαι πως θα `ταν το άγγιγμα σου.

Έλα πέσε στις πληγές μου επάνω
γίνε φως καψ’ τες και φτάσε στην καρδιά μου.
Δε σ’ έχω κι όλο νιώθω πως σε χάνω
κάπου υπάρχεις κι ούτε ξέρω πως ηχεί το όνομα σου.

Γιατί με έχεις αφήσει μόνη τόσα χρόνια
να δίνω το σεντόνι μου σε θύτες και σε πιόνια.
Ότι έχω αγαπήσει σ’ έχει μέσα του κρυμμένο
όμως ακόμα εσένα περιμένω.