Μού `χεις λείψει, μού `χεις λείψει
απ’ την ώρα που χωρίσαμε χθες βράδυ μαλωμένοι,
δεν αντέχω να θυμάμαι
την εικόνα σου στο δρόμο, μία πλάτη γυρισμένη.

Κι ο αέρας όλη νύχτα
να σφυρίζει πως η αγάπη μας τελειώνει,
το σκοτάδι στο δωμάτιο
κάθε ώρα πιο πολύ να με πλακώνει.

Βγήκα βόλτα μεσημέρι,
την ανάμνηση τής νύχτας, με τον ήλιο για να διώξω,
τριγυρνούσα, προσπαθούσα,
σ’ άλλα πράγματα τη σκέψη μου να σπρώξω.

Μα συνέχεια μία πλάτη
δίχως πρόσωπο, μού έλεγε αντίο
και με άφηνε χαμένη
σε μιαν άγρια μοναξιά, μέσα στο κρύο.

Μού `χεις λείψει, μού `χεις λείψει
απ’ την ώρα που χωρίσαμε χθες βράδυ μαλωμένοι,
δεν αντέχω να θυμάμαι
την εικόνα σου στο δρόμο, μία πλάτη γυρισμένη.