Μαρμαρωμένα τα διλήμματα μπροστά μου
στέκουν εμπόδια σαν κάστρα στο χιονιά
μα από παιδί ήταν η μοίρα και η γενιά μου
να μην λυγίζω μπρος τη βία του φονιά.

Της τελειωμένης μου ζωής τα αποκαΐδια
θα μεταλάβω μια βραδιά να αναστηθώ
και μες το χώμα θα βυθίσω όλα τα φίδια
πριν με τυλίξουν να προλάβω να σωθώ.

Τα βήματα μου στη ζωή
τα μέτρησα μονάχος
και στάθηκα στα δύσκολα
αλώβητος σαν βράχος.

Στων Ελικώνα μια βραδιά
τις μάγισσες ρωτούσα
για τη δική μου μάγισσα
για τη δική μου μούσα.

Θα βγω στον ήλιο να νικήσω το σκοτάδι
που χει σκεπάσει πολιτείες και σταθμούς
και με τ’ αστέρια θα μιλήσω ένα βράδυ
γιατί θεέ τα βάσανά μου δεν ακούς.

Της τελειωμένης μου ζωής τα αποκαΐδια
θα μεταλάβω μια βραδιά να αναστηθώ
και μες το χώμα θα βυθίσω όλα τα φίδια
πριν με τυλίξουν να προλάβω να σωθώ.