Όταν μου είπαν πως υπάρχω
γέλασα κι ακόμα γελώ
και τους είπα `'θα ξανάρθω
ν’ αποδείξω το αντίθετο''

Είδα στρατιώτες να βιάζουν την ειρήνη,
γείτονες να με ξεσκίζουνε μα εγώ ευγνωμοσύνη,
είδα να γίνεται κομμάτια
η πρώτη που έγραψα καντάδα.
Είδα λευκά τα περιστέρια να φεύγουν απ’ τον τόπο μου
κι εγώ στρατιώτης δίχως χέρια να μ’ ανταμείβουν για τον κόπο μου,
να αγοράζω με τα βρωμικα λεφτά μου
μπιχλιμπίδια και ανεξίτηλα κραγιόν
μέσα μου κρύβεται η ρουφιανιά χιλιάδων
ετοιμοπόλεμων και έμπειρων στατιών.

Ερχόμαστε ειρηνικά.

Ερχόμαστε ειρηνικά με φιλικούς σκοπούς
και με κονκάρδες φορεμένες στα βυζιά μας.
Σας ξεδιψάσαμε με του κορμιού μας τους χυμούς
κι έτσι θα ζουν ξεφτιλισμένα μετά από μας
και τα παιδιά μας.

Όταν μου είπαν πως υπάρχω,
είπα `'Το ξέρω αφεντικό''
είπα `'Συγγνώμη ποτέ δε θα ξανάρθω
να σας απασχολήσω με αυτό''.