Δεν κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου
με τρομάζει αυτό το γκρίζο που θα δω
θολωμένο τζάμι είναι όπως το μυαλό μου
και τηλέφωνο και ράδιο κλειστό.

Δίπλα μ’ άδεια στέκει η δική σου θέση
λες και κάτι θα αλλάξει την κοιτώ,
κάνω αυτή τη διαδρομή που σου αρέσει
πιο κοντά μου ίσως έτσι σε αισθανθώ.

Περιμέναμε το κόκκινα φανάρια
μες το αμάξι μια ευκαιρία για φιλί,
όλοι `λέγαν είναι απ’ τα άλλα τα ζευγάρια
που γνωρίζουν τι θα πει για μια ζωή.

Περιμέναμε τα κόκκινα φανάρια
για όσα θέλαμε η πόλη ήταν μικρή,
τώρα όπου κι αν κοιτάξω απομεινάρια
για εμένα όλοι δρόμοι είσαι εσύ.

Στο ίδιο μέρος πάω που σε πρωτοείδα
τώρα πια δεν έχω άλλο προορισμό
και παρκάρω εκεί απόψε κάθε ελπίδα
πως τυχαία ίσως λίγο θα σε δω.

Δίπλα πάντα στέκει η δική σου θέση
λες και κάτι θα αλλάξει την κοιτώ,
πόσο πιο πολύ ο πόνος να πονέσει
ας το δείξει ανοιχτά τον προκαλώ.

Περιμέναμε το κόκκινα φανάρια
μες το αμάξι μια ευκαιρία για φιλί,
όλοι `λέγαν είναι απ’ τα άλλα τα ζευγάρια
που γνωρίζουν τι θα πει για μια ζωή.

Περιμέναμε τα κόκκινα φανάρια
για όσα θέλαμε η πόλη ήταν μικρή,
τώρα όπου κι αν κοιτάξω απομεινάρια
για εμένα όλοι δρόμοι είσαι εσύ.