Δε φταίω εγώ για τις στιγμές που έχεις χάσει,
δε φταίω εγώ για τις βραδιές που έχεις ξεχάσει,
φταίει η ρουτίνα που σιγά - σιγά μάς πνίγει
και η αγάπη που ξεφεύγει λίγη - λίγη.

Δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι λες,
εγώ ξέρω μόνο για όλα πως φταις.

Κλειδωμένες κάμαρες, τα κλειδιά χαμένα,
τα φιλιά που μού `δωσες, κάτω πεταμένα,
κλειδωμένες κάμαρες που γεμίσαν σκόνη
και μαζί μου που ήσουνα, ζούσες πάλι μόνη.

Δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι λες,
εγώ ξέρω μόνο για όλα πως φταις.

Δε φταίω εγώ που δεν υπάρχουν αναμνήσεις,
δε φταίω εγώ που θες, τα πάντα να διαλύσεις,
φταίει η ανία που σιγά - σιγά σε διώχνει
και η αγάπη μου, στο μίσος που σε σπρώχνει.

Δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι λες,
εγώ ξέρω μόνο για όλα πως φταις.

Κλειδωμένες κάμαρες, τα κλειδιά χαμένα,
τα φιλιά που μού `δωσες, κάτω πεταμένα,
κλειδωμένες κάμαρες που γεμίσαν σκόνη
και μαζί μου που ήσουνα, ζούσες πάλι μόνη.

Δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι λες,
εγώ ξέρω μόνο για όλα πως φταις.

Κλειδωμένες κάμαρες, τα κλειδιά χαμένα,
τα φιλιά που μού `δωσες, κάτω πεταμένα,
κλειδωμένες κάμαρες που γεμίσαν σκόνη
και μαζί μου που ήσουνα, ζούσες πάλι μόνη.

Δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι λες,
εγώ ξέρω μόνο για όλα πως φταις.