Την Κυριακή τον παντρέψαν τον Γιάννη,
της γειτονιάς το παιδί το τρελό,
άσπρα κουρέλια του `βάλαν στεφάνι
και του ευχήθηκαν, "στο καλό".

Και για να δείχνει πως είναι από σπίτι,
του `χανε δώσει, οι τρελλοί, του τρελλού,
μια ρεντικότα ενός μακαρίτη
που `χε πεθάνει προ πολλού.

Τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία είν’ αυτή,
τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία εκλεκτή..

Ένα μπουκέτο, κρατάει, μενεξέδες
και του τρελλού πάει να σπάσει η καρδιά,
πίσω του κρέμασαν δυο τενεκέδες,
και σπάγαν πλάκα τα παιδιά.

Δεν τον εκάναν γαμπρό με το ζόρι,
χρόνια για χάρη της καρδιοχτυπά,
δε θα τη βρίζουν πια γεροντοκόρη,
και πάντα θα την αγαπά.

Τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία είν’ αυτή,
τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία εκλεκτή..

Πίσω απ’ την πόρτα περίμενε μόνη,
πενήντα χρόνια, γαμπρός να διαβεί,
ε.. εφιληθήκαν και γύρω οι γειτόνοι,
τους εκοιτάζανε βουβοί.

Οι δυο τους τώρα, στους δρόμους παρέα,
μ’ ένα χαμόγελο τα λέν’ γλυκό,
αυτός, τη βρίσκει μικρούλα κι ωραία,
ε, κι αυτή, αυτή τον βρίσκει πολύ, πολύ λογικό.

Τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία είν’ αυτή,
τι κοινωνία, τι κοινωνία, τι κοινωνία εκλεκτή.