Κάθε μέρα δεν μπορεί
το κρεβάτι του ν’ αφήσει,
κάθε βράδυ λέει να βγει
μήπως και τη συναντήσει.

Τόσες ώρες στη δουλειά,
κοίτα πόσο αργά περνάνε
κι όταν φεύγει, ακούει φωνές
μα δεν ξέρει τι ζητάνε.

Τον λένε ακίνδυνο αλλά φοβάμαι
πως έχει κάτι κοινό μ’ εμάς τους δυο.

Τώρα που όλα είναι κλειστά
και ο κόσμος πάει να φάει,
μόνος του, στα μαγαζιά,
με το πάσο του γυρνάει.

Τώρα που σκοτείνιασε,
θέλει να γυρίσει πίσω,
πάλι ακούει τις φωνές,
"μόνο σου δε θα σ’ αφήσω".

Τον λένε ακίνδυνο αλλά φοβάμαι
πως έχει κάτι κοινό μ’ εμάς τους δυο.