Ακούω άγνωστες φωνές
κάπου μέσα απ’ το σπίτι
εδώ κανείς δεν κατοικεί
ποιος μου μιλάει την Κυριακή
που οι καμπάνες με τρελαίνουνε
εκείνες οι φωνές τι θέλουνε.

Ένα ψυγείο
μόνο του και βρωμικο
κάτι μου λέει μέσα απ’ την κουζίνα
ένα τραγούδι
άγνωστο κι αλλιώτικο
τόσο ζεστό στην παγωμένη Αθήνα.
Ένα ψυγείο
άδειο και μονότονο
ίδιο με την ψυχή μου αναστενάζει
ένα ψυγείο
κλαίει με παράπονο.
Θέ μου πόσο του μοιάζω και μου μοιάζει.

Κοιτάζω τις επιγραφές
κι εκείνες με κοιτάζουν
όμως καμιά δε μου μιλά
κι η νύχτα φεύγει και κυλά
και πίσω της σκουπίδια μένουνε
εκείνες οι φωνές τι θέλουνε.