Μέσα στη λάσπη θαμμένος χρυσός
λάμπει και βράζει, ο αέρας μισός.
Δεν αναπνέω και ίπταμαι, είσαι κοντά
μπες στα κρυφά και κοίτα με
πόρτες διάπλατα σου ανοίγω.

Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στ’ άρωμά μου κράτα το,
να `χεις κάτι από εμένα αιώνια
να θυμάσαι αν ζω ή αν δε ζω.

Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στο `δωσα σε άρωμα,
να `χεις κάτι από εμένα
κι ας είμαι μακριά.

Μέσα στης πόλης το γκρίζο κενό
χάνεται ο κόσμος, πέφτω κι εγώ.
Μια σκέψη σου κι αφήνομαι στη μουσική
μπες στα κρυφά ξεγύμνωσα
κάθε τι που σου `χω κρύψει.

Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στ’ άρωμά μου κράτα το,
να `χεις κάτι από εμένα αιώνια
να θυμάσαι αν ζω ή αν δε ζω.

Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στο `δωσα σε άρωμα,
να `χεις κάτι από εμένα
κι ας είμαι μακριά.

Κι ας είμαι μακριά.