Θα σας πω μια ιστορία για μια Ρένα,
μια αφράτη, μια ωραία, μια νεράιδα,
πάντα αθώα, πάντα θύμα του καθένα,
πιο κακότυχη στον κόσμο δεν ξανάδα.

Την παράτησαν ο Αδόλφος κι ο Μπενίτο
και ο Ουίνστον της τα φόρεσε στη Γιάλτα,
την είχε σπιτωμένη ο Χιροχίτο
κι ο Μπάρμπα Σαμ της έφαγε τα νιάτα.

Την Ειρήνη την ωραία σαν νεράιδα,
που πιο άτυχη στον κόσμο δεν ξανάδα.

Αχ, Ρηνούλα, αχ, Ρηνάκι, αχ, Ειρήνη,
σε μυράνανε οχιές κι ήτανε δέκα,
πολλοί σε θέλουν, αλλά σε θέλουν γι’ αγαπητικιά
κανένας, μα κανένας για γυναίκα,
αχ, Ρηνούλα, αχ, Ρηνάκι, αχ, Ειρήνη.

Έχω δει να την στολίζουν με λουλούδια,
έχω δει άλλους να την πετροβολάνε,
άλλοι κλαίν’ γι’ αυτήν και γράφουνε τραγούδια
κι άλλοι, χάμω, σαν σκουπίδι την πατάνε.

Ένας Μπόρις την είχε στα Βαλκάνια,
τώρα στο Βιετνάμ συζεί μ’ έναν Σαντάκι,
την συνάντησα βασίλισσα στα ουράνια
και ζητιάνα στην Ομόνια με τασάκι.

Την Ειρήνη την ωραία σαν νεράιδα,
που πιο άτυχη στον κόσμο δεν ξανάδα.

Αχ, Ρηνούλα, αχ, Ρηνάκι, αχ, Ειρήνη,
σε μυράνανε οχιές κι ήτανε δέκα,
πολλοί σε θέλουν, αλλά σε θέλουν γι’ αγαπητικιά
κανένας, μα κανένας για γυναίκα,
αχ, Ρηνούλα, αχ, Ρηνάκι, αχ, Ειρήνη.