Μια γυναίκα μ’ έχει κάψει
και φωτιές μού `χει ανάψει,
αχ, να μού λέει πως με λατρεύει,
μια με διώχνει, με παιδεύει.

Όταν μ’ έχει, με παιδεύει
κι όταν φεύγω, με γυρεύει,
όταν φεύγω, με γυρεύει
κι όταν μ’ έχει, με παιδεύει.

Το τσιγάρο στο `να χέρι
και στο άλλο, το μπεγλέρι,
αχ, μια δεκάρα δεν τη νοιάζει
η καρδιά μου αν στενάζει.

Όταν μ’ έχει, με παιδεύει
κι όταν φεύγω, με γυρεύει,
όταν φεύγω, με γυρεύει
κι όταν μ’ έχει, με παιδεύει.

Σαν τσιγάρο με φουμάρει,
να πονάω τής γουστάρει,
αχ, και δεν ξέρω τι γυρεύω
τη μισώ ή τη λατρεύω.

Όταν μ’ έχει, με παιδεύει
κι όταν φεύγω, με γυρεύει,
όταν φεύγω, με γυρεύει
κι όταν μ’ έχει, με παιδεύει.