Ήταν κάποτε παλάτι ομφαλός όλης της γης
που κατάντησε παράγκα, ξεπεσμένος συγγενής.
Μα της έμεινε η δόξα, των προγόνων τα ρητά
και σε όλους βγάζει γλώσσα και τους ρίχνει Γαλλικά.

Κάψε με να γίνω στάχτη σου ρίξε πάνω μου τα άγχη σου
αχ παράγκα ζω για πάρτη σου κι αυτό δεν αλλάζει.
Μάγκα μου δε νικηθήκαμε ούτε σκλάβοι πουληθήκαμε
σε παράγκα γεννηθήκαμε που δε χαμπαριάζει.

Τρύπια η στέγη
τη βροχή κρατώ για τα πουλιά,
γλυκιά παράγκα ανοιχτή
ήλιε έχεις κλέψει το κλειδί.

Πάλι μείναμε τριακόσιοι κι οι εχθροί προ των πυλών
η παράγκα μας θα αντέξει δε θα κάνουν οντισιόν.
Κι αν μας έχουν τελειωμένους και μας κόψανε το φως
στη δικιά μας την παράγκα έχει αστέρια ο ουρανός.

Κάψε με να γίνω στάχτη σου ρίξε πάνω μου τα άγχη σου
αχ παράγκα ζω για πάρτη σου κι αυτό δεν αλλάζει.
Μάγκα μου δε νικηθήκαμε ούτε σκλάβοι πουληθήκαμε
σε παράγκα γεννηθήκαμε που δε χαμπαριάζει.

Τρύπια η στέγη
τη βροχή κρατώ για τα πουλιά,
γλυκιά παράγκα ανοιχτή
ήλιε έχεις κλέψει το κλειδί.