Σ’ ένα σινεμά απ’ τα θερινά,
σαν μαργαριτάρι πάνω απ’ το πανί,
σ’ ένα σινεμά απ’ τα θερινά,
σκάει το φεγγάρι μέσα στη σκηνή.

Πέφτουνε οι τίτλοι και αρχίζει η ταινία,
πρώτο πλάνο κι αρχίζει το κακό,
πρώτο πλάνο που θυμίζει τη Βοσνία,
πρώτο πλάνο και το πρώτο φονικό.

Κι από φονικό σ’ άλλο φονικό,
βγαίνει το φεγγάρι απ’ το σκηνικό,
κι από φονικό σ’ άλλο φονικό,
μέσα στο σκοτάδι χάθηκα κι εγώ.

Σ’ ένα σινεμά απ’ τα θερινά,
εκεί που πάνε μόνο οι ρομαντικοί,
σ’ ένα σινεμά απ’ τα θερινά,
μπήκαν στην οθόνη όλοι οι μανιακοί.

Μπαίνει ο Ράμπο κι αρχίζει να σκοτώνει,
μπαίνει ο Ράμπο και ματώνει η σκηνή
κι όσο πάει, κοκκινίζει η οθόνη
και το αίμα στάζει έξω απ’ το πανί.

Κι από φονικό σ’ άλλο φονικό,
φεύγει το φεγγάρι απ’ το σκηνικό
κι από φονικό σ’ άλλο φονικό,
μέσα στο σκοτάδι χάθηκα κι εγώ.

Και ποτέ ξανά και ποτέ ξανά,
να μην δω ποτέ μου τέτοιο σινεμά,
μάρτυς μου ο Θεός, μάρτυς μου ο Θεός,
φεύγω απ’ το σκοτάδι και γυρνώ στο φως.