Τα βράδια είναι βάλσαμο γι’ αυτούς που δραπετεύουν
σε σκοτεινές διαδρομές
ξεχνούν το αύριο και το χτες.
Για ρούχο έχουν τη βροχή στα μάτια τους χορεύουν
πέλαγα, δάση, ακρογιαλιές
και ξένες αγκαλιές.

Καθένας με το βράχο του και με το δαίμονα του
και `γω που όλα τα `ξερα
σε μέρη ζω κατάξερα.
Έρωτα πύλη της Εδέμ και ρείθρο του θανάτου
αν ξέρεις άλλον ουρανό
ξεκίνα και σ’ ακολουθώ.

Στο τραγούδι των σειρήνων
δεν τα κλείνω πια τα αυτιά.
Ό,τι σβήνω στο μυαλό μου
ζωντανεύει στην καρδιά.

Άμμος τα καλοκαίρια μου κι η χούφτα σου κλεψύδρα.
Το σύννεφο έφερε χιονιά
κι η νύχτα παγωνιά.
Τις σιγουριές μου πέταξα κάποια βραδιά στην Ύδρα
κι όσα δεν μπόρεσα να πω
τα κρύβω σ ένα «σ αγαπώ».