Ήρθες στο φως του ήλιου
με τις πρώτες ντροπές σταφυλιών.
Μόλις πρωτοκοκκίνιζαν τα χείλια τους.
Σα δάγκωσες τη ρόγα της μάνας σου
γεύτηκες μαζί και το νέκταρ του Διόνυσου
καθώς το τρυγούσες μεθυστικό
με τα αυγουστιάτικό σου χαμόγελο.
Με όπλο σου συγκεχυμένες αισθήσεις κέρδιζες τη στιγμή.
Για το αύριο δε σ’ ένοιαζε.
Γι’ αυτό γελούσες αθόρυβα
σε αντίθεση με μας που φωνάζαμε
για να νιώσουμε τη χαρά μας.
Με τα εβένινα μάτια σου
ζωγράφιζες τον κόσμο στο χάρτη σου
τρυφερό και ολόλευκο σαν το δέρμα σου
δηλαδή όπως ακριβώς δεν ήταν.
Αναδύθηκαν πολλά λουλούδια στο δωμάτιο
αφιερώματα στην ανατολή σου
έτσι για να χορτάσουν με χρώμα οι αισθήσεις σου.
Εκείνη τη μέρα έκανες την πρώτη σου συλλογή από χαμόγελα
τυπικά, εικονικά, αυθόρμητα, αδιάφορα.
Αν και τότε δεν ένιωθες τη διαφορά τους
σίγουρα αργότερα θα σου χρειάζονταν
για ανάλογες περιστάσεις.