Είπ’ η δροσούλα ολόχαρη
στο ρόδο που διψούσε
και με τα φύλλα του ανοιχτά,
σα χείλη που `θελαν φιλιά,

ψηλά τ’ αστέρια εκοίταζε
και τηνε καρτερούσε
είπ’ η δροσούλα ολόχαρη:
"Περήφανο λουλούδι,
ποιος σου `πε απόψε πως θα `λθω

στον κόρφο σου να κοιμηθώ;
Μήπως νερού γαργάρισμα,
μην αηδονιού τραγούδι;"
"Ούτε νερού γαργάρισμα
ούτ’ αηδονιού τραγούδι...

Άγνωστη μ’ έκαψε φωτιά
ζωντάνεψέ μου την καρδιά
πριν πέσουνε τα φύλλα μου,
της νιότης μου το χνούδι..."
Χρυσό στεφανοσκέπασμα

ξαπλώνει το φεγγάρι
πάνω σ’ εκείνα τα φτωχά...
Μια νύχτα εζήσαν μοναχά,
μια νύχτα κι εξεψύχησαν...
Ποιος να `χε τέτοια χάρη!...