Σαν την αστέρευτη πηγή,
που βουρβουλά μες στα βουνά,
τα δάκρυά μου στη σιγή
κατρακυλούν παντοτινά.

Κάμνουν τες πέτρες μαλακιές,
οργώνουν μάρμαρα γερά,
και στες βαθιες των αυλακές
βλαστάνουν λούλουδ’ ανθηρά.

Μόν’ η καρδιά σου δεν μπορεί
να λυγισθεί, ν’ απαλυνθεί
μόνος εκείνη την σκληρή
ολίγη αγάπη δεν ανθεί.