Έλα σ’ εμέ που δε μιλώ για χρήμα
πό `χω χρόνια πολλά να σου χαρίσω
και χέρια τη ζωή που έκαμαν θρύμμα
σένα για να μπορώ, αθώα, να κλείσω.

Στ’ αχείλι τ’ απαλότατό μου έλα
που τρίχες σουβλερές δεν ασχημαίνουν
τους θολούς ρεμβασμούς να διώξ’ η τρέλα
σε τραγούδια ποτέ που δε σωπαίνουν.
Έλα σ’ εμέ σ’ αμάραντα λουλούδια

να κρυφτούμε και σε λίγο χρόνο γύρω
να μας ζωσουν ολόξανθ’ αγγελούδια
να σου φωνάζουν πεταχτά "μητέρα"
και όταν γέροι χάσουμε το μύρο
εκείνα να μας φέρουν στον Πατέρα!