Δεν μπόρεσα να μετρηθώ σιμά σου
σαν κλέφτης `γώ δειλός του λογισμού σου
δε μ’ ενανούρισε η τρελή καρδιά σου
σκεπασμένο απ’ το φως τ’ ανασασμού σου.

Στην άπειρη ευωχία των μαλλιών σου
δε μέθυσε η ψυχή μου αφρισμένη
και στο κύμα η απαλάμη των στηθιών σου
δε βρέθηκε ποτές ναυαγισμένη.
Και όμως από στειρεμμένο βράχο

ράγισες ρέμα που άστραφτε απ’ την πύρα
ρέμα που άγριο πλήθαινε μονάχο
να σε πνίξει μ’ ορμή, παρθένα Φρύνη,
μα και σε θείας λειτουργίας μύρα
όλην την αμαρτία σου να πλύνει!