Της ανοίξεως μια μέρα,
ότ’ εις όλον τον αιθέρα
επλανώντο αι φωναί
των πτηνών, ευρέθην τότε,

τας σκιάς ο Φοίβος ότε
απετίνασσ’ εκ της γης,
εις κοιλάδα ευθελεστάτην
την οποίαν τερπνοτάτην
έκαμν’ ένας ποταμός.

Εις τας όχθας του απλωμένος
εστεκόμην εσκεμμένος
και τη φύσιν θεωρών.
Περιέργως θεωρούσα
και μεγάλως απορούσα

δυο πλησίον φωλεάς.
Αίφνης βλέπω δυο τρυγόνας
κι άλλας δύο αηδόνας
να εξέλθουν απ’ αυτάς.
Σ’ έναν κλάδον αναβαίνουν,

προς τον ήλιον πηγαίνουν
και απλώνουν τα πτερά.
Απ’ αυτά όλα βρεγμένα
και σχεδόν κατεψυγμένα
να τινάζουν προσπαθούν

την ψυχράν εκείνην δρόσον,
από την οποίαν όσον
ημπορούσαν τα πτερά
είχον όλα προφυλάξει,
έμφοβοι, μήπως πειράξει

τα μικρά των νεογνά.
Ευτυχή εκάλουν τότε
τα πτηνά εκείνα, ότε
δυο μακρόθεν θεωρώ.
Ήτον είς λευκός και νέος,

πτερωτός, γυμνός, ωραίος
κι εις την χείρα την δεξιάν,
ένα τόξον εβαστούσε,
το οποίον εκινούσε,
παίζων και γελών συχνά.

Απ’ την άλλην του την χείρα
εκρατείτ’ ωραία θήρα
έρωτός μας του σκηρού.
Εκρατούσ’ αυτήν δεμένην,
μ’ άλυσον κεχρυσωμένην,

αρμοσμένην στην καρδιάν.
Αφού είχε πλησιάσει,
δοκιμάζει να με πιάσει,
αλλά λέγω προς αυτόν
άφες με καλέ μου νέε,

απαλότατε, ωραίε,
στας ιδέας μου αυτάς.
Σκυθρωπότης τον καλύπτει
τότ’ ευθύς και ιδού με ρίπτει
βέλος τι φαρμακερόν.

Πίπτω κάτω πληγωμένος,
άφωνος και παγωμένος
χωρίς κίνημα κανέν.
Ορμά τότε αυτός και δίνει
την καρδιάν μου, ήτις χύνει

πικρά δάκρυα πολλά.
Σύρε τώρα δεδεμένος
και διά πάντα δουλωμένος
με φωνήν, λέγει, σκληράν.
Έκτοτε είμαι δεμένος,

εις τα δίκτυα του εμπλεγμένος,
φέρων την σκληράν πληγήν.