Διπλανό τραπέζι, κόσμος, μουσική
δυνατά να παίζει, πίσω μου εσύ.
Κάνω πως γελάω, πως δε σ’ έχω δει,
μα παρακαλάω να ανοίξει η γη,
να μ’ εξαφανίσει, να με καταπιεί.

Κι ούτε μια κουβέντα τυπική
ούτε μια ματιά ούτ’ ένα γεια σου.
Χτες ακόμα είμαστε μαζί,
τώρα είμαι τόσο μακριά σου.

Κι άρχισα να πίνω σαν τρελός
κι ό,τι βρίσκω γύρω μου να σπάω
κι έγινα ο άλλος μου εαυτός
που φωνάζει "ακόμα σ’ αγαπάω".

Διπλανό τραπέζι, φώτα, μουσική
δυνατά να παίζει, πίσω μου εσύ.
Μέσα μου έχει γίνει τέτοιος πανικός,
αχ, και να μπορούσα να ρωτήσω πώς
σ’ άφησα να φύγεις κι είμαι σαν τρελός.

Κι ούτε μια κουβέντα τυπική
ούτε μια ματιά ούτ’ ένα γεια σου.
Χτες ακόμα είμαστε μαζί,
τώρα είμαι τόσο μακριά σου.

Κι άρχισα να πίνω σαν τρελός
κι ό,τι βρίσκω γύρω μου να σπάω
κι έγινα ο άλλος μου εαυτός
που φωνάζει "ακόμα σ’ αγαπάω".