Ρεύουνε τ’ άνθη της μυρτιάς στου ποταμιού το κύμα
με του βοριά το φύσημα κι ευρίσκουνε το μνήμα
μες στον καθρέφτη του νερού, εκεί που ευτυχισμένα
θωρούσαν πρώτα ολόχαρα, περήφανα, γειρμένα

την άδολή τους ευμορφιά, εκεί που τα κλαριά τους
εδρόσιζαν την νιότη τους και τη μοσχοβολιά τους...
Και συ, μυρτούλα, εθέλησες να στολιστείς, ν’ ανθίσεις,
στο περιβόλι μιαν αυγή του κόσμου να καθίσεις
εθέλησες, μυρτούλα μου, τα φύλλα τα χλωρά σου

μες στης αγάπης την πηγή που ξάνοιξες σιμά σου,
να λούσεις ανυπόμονη... Κι έτρεξες... επετάχτης...
Κι άβυσσος έγιν’ η πηγή κι η βρύση καταρράχτης...
Εβγήκε Χάρος θεριστής κρυφά ν’ ανθολογήσει,
ευρήκε τ’ άνθος ξέγνοιαστο να παίζει με τη βρύση

κι άπλωσ’ επάνω του γοργά το χέρι το σκληρό του,
κάθεται στο πλευρό του...
"Έλα", του λέγει, "δροσερό λουλούδι, μη φοβάσαι...
στον κόσμο τον απέραντο π’ ορίζω πάντα θα `σαι
επάνω στ’ άνθη μου κυρά. Με δάκρυ ποτισμένη

θα μένεις πάντοτε χλωρή και πολυγυρεμένη.
Μ’ αυτό το παντοδύναμο το χέρι μου αν σφραγίζω,
αν κλω τη θύρα της ζωής, με τ’ άλλο μου ξεσχίζω
τα σύγνεφα, την καταχνιά, του κόσμου το σκοτάδι,
κι ανοίγω ολόφωτο ουρανό κατάπλευρα στον Άδη.

Αν είμαι Χάρος χαλαστής, είμαι και Χάρος πλάστης...
Έλα να ειδείς, λουλούδι μου, για ποιες χαρές επλάστης,
έλα και μη με σκιάζεσαι... Θ’ αφήσεις τη μαυρίλα
και θα βρεις λάμψη αθάνατη. Θα πέσουνε τα φύλλα,
κι εκεί ψηλά θα ν’ ανεβεί, λουλούδι, η μυρωδιά σου...

Έλα να φύγομε μαζί... Ξάπλωσε τα φτερά σου".
Την αποκοίμισε βαθιά με τα γλυκά του λόγια,
κι ούτε τα δάκρυα την ξυπνούν, ούτε τα μοιρολόγια...
Περνά το γλυκοχάραμα... Τ’ αστέρια ποιος τα σβει;...
Εσβήστηκε κι αυτή.