Ακούσατε τη γύρω μελωδία;
Τα μυστικά τροπάρια των αγρών;
Ζήσατε τα συμπόσια των νεκρών
και των νηπίων την ολονυκτία;

Ψάξατε μέσα στ’ όνειρο το χρώμα;
Στον έρωτα την πένθιμη επωδό;
Βαδίσατε την τεθλιμμένη οδό
μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο στο στόμα;

Διασχίσατε τη στενωπό των στίχων;
Τη σκυθρωπή κοιλάδα των λυγμών;
Λάμψατε στη φωτόρροια των λαιμών
και τη χρυσή παλίρροια των βοστρύχων;

Διεισδύσατε στα μύχια των πραγμάτων;
Στων υπογείων ρευμάτων τη βοή;
Στην άδηλη του απείρου αναπνοή;
Στην εύγλωττη σιγή των αγαλμάτων;

Δώσατε στ’ όνομά σας παρουσία;
Στο παγωμένο στήθος προσευχή;
Κλάψατε για την έρημη ψυχή
και του Θεού την άλυτη αφασία;

Τίποτα δεν επράξατε στο λίγο
κι άσκοπα σπαταλάτε το πολύ.
Σβήνω τα φώτα. Πόνεσα πολύ.
Γυαλίζω τα φτερά μου για να φύγω.