Πρώτη νύχτα του χρόνου.
Φέγγει η βροχή στο μεταλλείο
και σαν σβησμένη μαγνητοταινία ξετυλίγεται η σιωπή.

Απόψε δε θ’ ακουστεί το χτύπημα στην πόρτα
και δεν ξέρει κανείς
αν στάζει αίμα, σκοτάδι ή παριζιάνικο άρωμα
πάνω στους απολογισμούς,
τους ισολογισμούς
και τις εκθέσεις πεπραγμένων.

Το πολύ πολύ να υψωθεί ένας μονόλιθος
μέσα στον κυβερνοχώρο,
και προτού χαράξει η αυγή
κάτι σαν υποψία να περάσει
από το ξύλινο μάτι του φρουρού
εκείνη ακριβώς τη στιγμή
όπου για ένα δευτερόλεπτο
ξεχνάς ποιος ήσουν και ποιος έγινες.

Κανείς δεν κατάφερε να μάθει τη γραμματική του φωτός,
την αρχιτεκτονική των ειδώλων καθώς προσπερνούν
γέφυρες, αυτοκίνητα, νερά του αέρα,
θραύσματα της ερήμου που σκεπάζουν με χρυσόσκονη
πάρκα φασματικά
και τριαντάφυλλα μαρμαρωμένα στον πάγο και το χιόνι.

Έτσι λοιπόν:
από το σημείο μηδέν στο έτος μηδέν.

Με την πυξίδα κολλημένη πάντα στον Βορρά
και τις εικόνες σου βορά του ανέμου,
τη σιδερένια ταυτότητα κρεμασμένη απ’ το λαιμό,
τις πεταλούδες της βροχής
να πέφτουν νεκρές μπροστά στο τζάμι.

Κόκκινη στάχτη
γκρίζα φωτιά.

Είναι αργά, Κασσάνδρα.